आम्ही सगळे रावसाहेब...

पु. ल. चे रावसाहेब आणि आम्ही समोरच्याला वाक्यागणिक किमान एक 'मधुर' शब्द या हिशेबाने त्या 'मधुर' रसात चिंब करण्याबाबत प्रसिद्ध आहोत. तसा हा गुण आम्हास अगदी शालेय जीवनात लाभला होता, परंतु त्याचा सढळ मुखे वापर कॉलेज जीवनात आणि व्यावसायिक जीवनात जास्त झाला. इतका की जर का त्या विषयावर पी. एच. डी. करायची झाली तर आम्ही सगळे कसलाही अभ्यास न करता A++++++ ग्रेड ने पास होऊ. आम्ही सगळे म्हणजे एका माळेचे मणी असलेले आमचे मित्रगण. थोडक्यात आमचे बोलणे म्हणजे 'birds of the same beak चिवचिवाट together' असे असते. त्या चिवचिवाटात किती मधुर शब्द असतील याची कल्पनाच केलेली बरी.

आमचा पी.एच. डी. चा अभ्यास सांगतो की हिंदी आणि मराठी या भाषेतील मधुर शब्दांमध्ये जितकी ताकद आहे तितकी इंग्रजी भाषेतील मधुर शब्दांमध्ये नाही. त्यामुळे अगदी इंगजाळलेल्या माणसालाही मारामारी करताना वा भांडण करताना मराठी किंवा हिंदितल्या मधुर शब्दांचा आधार घ्यावा लागतो :)आमचा अभ्यास असेही सांगतो की दहा हजारात एखादाच असा दांडेकर असतो जो आपल्या दैनंदीन जीवनात 'मधुर' शब्दांचा वापर करत नसतो (आणि भारतातल्या जवळपास प्रत्येक मातेला आणि प्रत्येक बायकोला अनुक्रमे तो आपला पुत्र आणि आपला पती आहे असे वाटत असते).
ज्यांस माहिती नाही अशांसाठी, दांडेकर = पुरूष वर्ग, होळकर = स्त्री वर्ग. ज्या लोकांना अजूनही याचे detailed explanation हवे आहे ते लोक हा लेख वाचायच्या लायकीचे नाहीत, त्यांनी पुढे न वाचणेच चांगले. खरतर आमच्या माहितीप्रमाणे बर्‍याच मुली सुद्धा मधुर शब्द वापरतात. त्यावर एक विनोद आहे. एक मुलगी दुसर्‍या मुलीला विचारते
" काय ग ही मुले फक्त मुलांच्या घोळक्यात असतात तेव्हा काय बोलत असतील ग ?"
"काय म्हणजे? आपण जेव्हा मुलींच्या घोळक्यात असताना बोलतो तेच "
" शी.. मुले पण इतकी घाण घाण बोलतात??" :)

आमच्या कॉलेज मध्ये पवन नावाचा एक मित्र होता. आमच्यापैकी बरेच जण मधुर शब्द वापरताना आजूबाजूला एकाच चोचेचे पक्षी (birds of the same beak... remember??) असल्याची खात्री करून घेत. पवन महाशय मात्र याला अपवाद होते. रावसाहेबांना ज्या प्रमाणे आपण कोणासमोर बोलतो आहोत याचे भान नसायचे त्याच प्रमाणे हे महाशय सुद्धा मुलींसमोर आपली अमृतवाणी व्यक्त करायचे. आमच्या कॉलेजची एकदा माथेरानला पिकनिक गेली होती आणि पवन आमचा खजीनदार होता. पिकनिक वरुन परत आल्यावर हा एका ऑफ पीरियड ला शेवटच्या बाकावर बसून हिशेब करत होता आणि मी पहिल्या बाकावर बसलो होतो (फक्त ऑफ पीरियडलाच मी पहिल्या बाकवर बसायचे धाडस करू शके). पवनला हिशेब काही केल्या लागेना. त्याने शेवटच्या बाकावरून आरोळी ठोकली,
"ए प्रवीण उधर क्या XX मरवा रहा है. इधर आके मेरेको हेल्प कर. इस माथेरान के खर्चे से तो मेरे XX मुह मे आ गये है..."
संपूर्ण क्लास ची काय अवस्था झाली असेल त्याचा तुम्हाला अंदाज आलाच असेल.

बंगलोरला असताना एका बंगल्यात आम्ही मुंबईची 7 आणि दिल्लीची 3 असे 10 जण एकत्र रहात असु. दिल्लीची 3 जण जास्त शिव्यांचा वापर करत नसत. या उलट सी प्रोग्रँमिंग मध्ये जसा प्रत्येक स्टेट्मेंट शेवटी एक सेमिकोलन वापरतात त्याप्रमाणे मुंबईचे 7 जण प्रत्येक वाक्याच्या शेवटी एक शिवी वापरत. याचा परिणाम व्हायचा तोच झाला. दिल्लीच्या शेजारी मुंबईला बांधल्याने त्याना वाण नाही पण आमचा गुण लागलाच :) त्या तिघांपैकी सुदर्शन सुट्टीवर आपल्या घरी गेला होता. घरच्यांसोबत कुठली तरी क्रिकेटची मॅच पाहत होता. एका टेन्स्ड मोमेंटला कुणाची तरी विकेट पडली आणि हे महाराज चित्कारले ... " भेXXXX......" आई वडील आणि बहीण आ वासून त्याच्याकडे बघायला लागले होते, पण कोणी काही बोलले नाही. कमावत्या पोराला कोण काय बोलणार म्हणा :)

ग्रूप मधल्या मुलींसमोर आम्हाला एकमेकांना शिव्या देण्याची उर्मी आली तरी देता येत नसत. यावर तोडगा म्हणून आम्ही त्यांच्या समोर फक्त buffer buffer असे म्हणत असू :) पण आमच्या पैकी शफी आणि माझा buffer लवकर फुल्ल व्हायचा आणि मुलींसमोर कधी कधी 'overflow' व्हायचा.:)

आमच्यापैकी समीर कडे कायनेटिक होंडा होती. ती आम्हा सर्वांची सार्वजनिक मालमत्ता होती. गाडीत आपल्या प्रवासाला लागेल त्यापेक्षा थोडे जास्त पेट्रोल भरून वापरली तर समीर ही खुश राहत असे. बंगलोर मध्ये रिक्षाला पैसे घालण्यापेक्षा ते परवडायचे. कारण बंगलोर मध्ये कधीही रिक्षा करायची झाली तर, " वन अँड हाल्फ मीटर होना..." यानेच सुरूवात असायची. एका संध्याकाळी नारायणला स्कूटर न्यायची होती तर त्याच रात्री समीरला लिडो थियेटर मध्ये नऊच्या शो ला जायचे होते. नारायणने आठ पर्यंत परत येण्याचे आश्वासन देऊन स्कूटर घेऊन गेला. आठ वाजून गेले तरी नारायणाचा पत्ता नव्हता.
समीरला त्या दिवशी तो चित्रपट बघायचाच होता. सव्वा आठ, साडे आठ झाले तसा समीरचा पारा चढू लागला होता. पावणे नऊ झाले तरी नारायण आला नव्हता. समीर ने त्याच्या सात पिढ्यांचा उद्धार तोवर केला होता. आम्ही समीरला सांगत होतो की सगळ्या शिव्या buffer करून नारायण आल्यावर एकदम दे :) रोज साधारण पावणे नऊ -नऊच्या सुमारास एक सरदारजी आमचे डिनर चे डबे घेऊन येई. त्या सरदारजीकडे पण कायनेटिक होती. साधारण पावणे नऊला तो सरदार आपल्या कायनेटिक वरुन डबे घेऊन आला. पोर्च मध्ये कायनेटिक चा आवाज आल्यावर समीरला वाटले की नारायणच आलाय म्हणून. दरवाजा उघडाच होता. सरदार दरवाजात पोचताच नारायण समजून समीरच्या तोंडून फुले बाहेर पडली
" भाग भोXXX"...
त्या बिचार्‍या सरदारला कल्पना नव्हती की आपले स्वागत आज अशा पद्धतीने होईल म्हणून. त्याला समीर ने सॉरी म्हटल आणि सांगितल की ती फुले त्याच्या साठी नव्हती. तरीही काही तरी बोलायच म्हणून तो सरदार बोलून गेला,
" मुझे लगा की कोई बकवास मूवी देख ली जो इतनी गाली दे रहे हो"
झाल जाता जाता तो सरदार समीरच्या जखमेवर मीठ चोळून गेला. मूवी चुकल्यामूळे नारायण परत आल्यावर त्याच्यावर समीरचा buffer overflow झाला. आगीत तेल ओतायला आमच्यासारखे मित्र तत्पर होतेच :)

वर म्हटल्याप्रमाणे दहा हजारात शिव्या न देणारा एकच असतो आणि तो म्हणजे श्रीनी होता. माझा त्या 7 पैकी एक मित्र कुरियन आणि मी कॅनडा मध्ये असताना हा श्रीनी हैदेराबाद हून कुरियानचा roommate म्हणून नवीनच आला होता. त्याच इंग्रजी यथा तथाच होत. कॅनडात आल्याच्या दुसर्‍याच दिवशी हा कुरियनला न सांगता त्याच्या एका गुल्ट मित्राकडे मुक्कामाला राहिला. एकडे रात्रभर वाट बघून कुरियन हैराण.पोलिसात जायच तर त्या श्रिनि च्या नावाशिवाय आमच्याकडे दुसर काहीच नव्हते. दुसर्‍या दिवशी सकाळी श्रीनी घरी परत येताच कुरियन ची सटकली..
" क्यो बे माXXXX किधर XX मरवाने गया था रात भर??"
हे ऐकताच त्या श्रिनि चे तोंडच उतरले, रडवेल्या सुरात तो कुरियन ला म्हणाला,
"If you want to scold me then scold me, why to bring mother and father in between..."

ते ऐकताच कुरियनला (आणि मला सुद्दा) बहुतेक आयुष्यात पहिल्यांदा त्या शिव्यांच्या ख-या अर्थाची जाणीव झाली. तोवर आम्ही त्या शिव्या खरा अर्थ न घेता एकमेकांना करोडो वेळा तरी दिल्या असतील. मग त्या बिचार्‍या श्री नी ला आम्ही समजावले की त्या शिव्या आमच्या तोंडात बसल्या आहेत पण त्यांचा खरा अर्थ आम्हाला अभिप्रेत नसतो.

तर मित्रहो. चुकुन माझ्या तोंडून तुम्ही मधुर शब्द ऐकलेत (खर तर चुकुन न ऐकण्याचे chances जास्त आहेत), तर लक्षात ठेवा की मजला त्यांचे खरे अर्थ अभिप्रेत नाहीत :)