मराठवाडा के शोले

रामगढ्ला राम राम ठोकून गब्बरने आपले बस्तान मराठवाड्यात हलवले. रामगढमध्ये लुटण्यासारखे काही शिल्लक राहिले नव्हते. त्याच्यापाठोपाठ ठाकुर सुद्धा जय वीरु आणि रामुकाका यांच्यासहित मराठवाडयात आले. गब्बरला पकड्ण्याच्या प्रोजेक्ट ची कॉस्ट वाढतच चालली होती. त्यामुळे खरं तर ते रामुकाकांना आणणार नव्ह्ते, पण जय आणि वीरु ने त्यांच्या गब्बरला पकडण्याच्या रिस्पॉन्सिबिलिटी शिवाय इतर कामे करण्यास नकार दिला होता. रामुकाकांशिवाय ठाकुर साहेबांचे सकाळचे महत्वाचे काम अडले असते, त्यामुळे त्यांना झक मारत रामुकाकांना आणावे लागले होते.

असेच एका सकाळी ठाकुरसाहेब घरात शिरले. मागोमाग रामुकाकाही आले. रामुकाका तडक न्हाणीघरात गेले आणि चुलीची राख हाताला लावून हात खसाखसा धुतले. रामगढला कमीत कमी नदीला पाणी तरी भरपूर असायचे पण इकडे मराठवाडयात पाण्याचा दुष्काळ, त्यामुळे रामुकाकांचे अजुनच हाल होत.

"अजून किती दिवस हेच काम करावे लागणार आहे कुणास ठावूक. यापेक्षा उचलत का नाहीस रे देवा? मला नाही त्या ठाकुरला..." रोज हात धुताना रामुकाकांच्या मनात हेच विचार येत.

" काय रे जय, प्रोजेक्ट्चं स्टेटस काय आहे? आणि तो वीरु कुठे भटकतोय काम सोडुन? " प्रोजेक्ट मॅनेजर ठाकुरांनी मॉड्युल लिड जय ला विचारले.
जय आपला बाजा वाजवण्यात मग्न होता. प्रोजेक्ट्ची कॉस्ट वाचवण्यासाठी ठाकुरसाहेबांनी राधेला रामगढलाच ठेवले होते. त्यामुळे त्याचं कामात लक्षच लागत नव्हतं. तरी सुद्धा काही तरी स्टेटस द्यायचं म्हणून तो उत्तरला.
" नवीन एके-४७ प्लस प्लस ऑर्डर केलीय. येइल दुपारपर्यंत. " - जय
" सी प्लस प्लस ऐकली होती. ही एके-४७ प्लस प्लस काय भानगड आहे?" - ठाकुरसाहेब
" ही फ़ुल्ली ऑटोमॅटिक आहे. तिच्याबरोबर एक रिमोट सुद्धा येतो. रायफ़ल एक जागेवर सेट केली कि ती रिमोट ने कंट्रोल करता येते. मग हात न लावता सगळी कामे ऑटोमॅटिकली होतात" - जय

हात न लावता सगळी कामे ऑटोमॅटिकली होतात हे ऐकुन रामुकाकाच्या मनात विचार डोकावला , ’सकाळी ठाकुरसाहेबांच्या नेहमीच्या जागेवर हिला सेट केलं तर?....’ पण तो विचार मनातच राहिला, कारण ती रायफ़ल 'त्या' कामासाठी बनली नव्हती.

" फ़क्त एक प्रॉब्लेम आहे ठाकुरसाहेब ..."
प्रॉब्लेमचे नाव ऐकताच सगळ्या प्रोजेक्ट मॅनेजर प्रमाणे ठाकुरसाहेबांच्या कपाळावरही आठया पडल्या.
" आता कसला प्रॉब्लेम आहे" - ठाकुरसाहेब
" त्या रायफ़लची काडतूसे अजून महाराष्ट्रात रिलिज झालेली नाहीत "
" अरे मग बाहेरून मागवा ना " - ठाकुरसाहेब
" हो पण त्यामुळे प्रोजेक्ट ची कॉस्ट अजुन वाढेल"
ते ऐकून ठाकुरचा चेहराच पडला. घरची शेतं अगोदरच विकून झाली होती. आता विकण्यासारखं अजुन काही शिल्लक राहिलं नव्ह्तं. चार घरची धुणी-भांडी करावीत तर हात नसल्याने तेही शक्य नव्ह्तं.

" मग आता?" - ठाकुरसाहेब
" तिची पायरेटेड काडतूसे मिळतायत असं ऐकलं होतं. त्याच्याबद्दल माहिती काढायला मी वीरुला पाठवलय. ती जर का मिळाली तर आपला काड्तुसांचा खर्च निम्म्याने कमी होईल आणि प्रोजेक्ट ची कॉस्ट अजुन कमी होईल." - जय

प्रोजेक्ट कॉस्ट कमी करण्याचा विचार करणार डेवलपर ठेवल्याचा योग्य निर्णय घेतल्याबद्दल ठाकुरसाहेबांनी मनातल्या मनात आपल्या नसलेल्या हातांनी स्वत:चीच पाठ थोपटून घेतली आणि अप्रेजल मध्ये जय ला चांगली रेटिंग द्यायचं पक्क केलं.

" आज काडतुसं मिळाली तर रात्री ’मेह्बूबा मेह्बूबा’ गाणं चालू असताना वीरु रायफ़ल सेट करेल आणि मग आपण कधीही गब्बरला उडवू शकू " - जय
"त्या नाचगाण्याचा खर्च कोण करणार आहे? ", ठाकुरांनी काळजीच्या सुरात विचारलं.
" तो खर्च गब्बर करणार आहे " - जय

हे ऐकताच ठाकुरचा जीव भांड्यात पडला. प्रोजेक्ट कॉस्ट अजून वाढणार नाही हा विचार करुन त्यांना बरं वाटलं.

" ही एके-४७ प्लस प्लस बाळगल्याबद्दल काही केस तर होणार नाही ना? असं ऐकलय की ती फ़क्त कसाबसारखे अतिरेकी वापरतात म्हणे" - ठाकुर
" काही काळजी करु नका. संजय दत्त ने काही वर्षांपूर्वी हिचं अगोदरचं वर्जन बाळगलं होतं. तो केस होवून सुद्धा जामीनावर सहीसलामत बाहेर आहे. मान्यता नसताना लग्न काय करतोय, सिनेमे काय करतोय, निवडणुका काय लढवतोय, काय नी काय. त्याच्या जामीनावर तो मरेपर्यंत काही ऍक्शन घेतली जाईल असं दिसत नाहीयं. " - जय

आपल्या डेवलपरने सगळ्या बाजुंनी विचार करुन डेवलपमेंट केलीय हे बघून ठाकूरसाहेबांना आनंदाचं भरतं आलं.

"बल्ले बल्ले, ओ शावा शावा...बल्ले बल्ले, ओ शावा शावा..."
कोण बेसुरं गातय हे बघायला सगळ्यांच्या नजरा दरवाजाकडे वळल्या. पाहतात तो वीरु दोन्ही हात वर करून भांगडा करत येत होता.

"ऐसी खबर लाया हूँ के दंग रह जाओगे.." -वीरू
"काय झालं?"-ठाकुर
"वो पार्टी आधे रेट पे काडतूस देने के लिये राजी हो गयी है, बोलो है ना भांगडा करने वाली खबर. ये जय तो भांगडा नही करेगा. रामूकाका और ठाकुरसाहब, आप दोनो हात उठाके मेरे साथ भांगडा करो" - वीरु

ठाकुरसाहेबांनी रागाने वीरु कडे पाहिलं. वीरुच्या पैलवानी डोक्यात काही प्रकाश पडेना के ठाकुर असे रागाने का बघतायतं

"क्या हुआ ठाकुरसाहब, मुझे लगा आप खुश होवोगे, शबाशी दोगे..." - वीरु

त्याला समजवायच्या फ़ंदात न पडता ठाकूर त्याच्यावर गरजले.
" हे काय मघापासून हिंदीत बोलतोयस? तू आता महाराष्ट्रात आहेस. मराठीत बोल. मनसे वाल्यांनी ऐकलं तर तुझी मनापासून धुलाई करतील."
" हो, त्यादिवशी त्या असत्यम सॉफ़्ट्वेअर मध्ये एक इंजिनीअर अमेरिकेच्या क्लाईंट बरोबर इंग्लिश्मध्ये बोलला तर त्याला धुतला होता" - जय
" अरे पण मी मराठी शीक रहा हूँ. ठाकुर तुमची पोस्टींग महाराष्ट्र मे होती २ साल इसलिये तुमको मराठी येते " - वीरू
" गंगा किनारे का छोरा असून मी नाही शिकलो २ महिन्यात ?" - जय

त्यांचं संभाषण चालू असतानाच अचानक गोळीबार सुरू झाल्याचा आवाज आला. गब्बरची माणसं गोळीबार करत होते. त्या गोळीबाराने घराच्या सगळ्या काचा फुटल्या. नशीबाने त्यांच्यापैकी कुणाला गोळी लागली नव्हती. नाही म्हणायला जयच्या दंडावर गोळी लागली होती, पण तिथे त्याचा दीवार मधला ७८६ नंबरचा बिल्ला होता. दीवारच्या शूटींग नंतर तो न परत केल्याबद्दल त्याला आज फार बरे वाटत होते. गोळीबार करून ते डाकू निघून गेले.

" अरे, ये गोळ्या तो एके ५७ प्लस प्लस च्या है" वीरु पडलेल्या पुंगळ्यांकडे बोट दाखवत म्हणाला"
" पण एके ५७ प्लस प्लस तर अजुन मार्केट मध्ये लाँच झाली नाहीय. मग गब्बरकडे कशा आल्या?" - जय

त्या बिचाऱ्यांना कुठे माहित होतं की गब्बर त्या रायफ़ल कंपनीचा बीटा कस्टमर आहे ते.

" अब आपल्याला एके-१२० रायफ़ल आणने पडेंगे" - वीरु
" हो आणि त्यामुळे प्रोजेक्ट कॉस्ट वाढणार" - जय

ठाकूरसाहेब तेव्हापासून ही ऍडिशनल कॉस्ट कशी कवर करावी याचा विचार करताहेत. मराठवाड्यातल्या कुठल्यातरी कुंभाराकडे चिखल तुडवण्याचा जॉब करणे आणि कॉस्ट कटिंग साठी रामुकाकाला परत पाठवून रोज सकाळी 'तसच' राहणे हे दोनच पर्याय त्यांच्यापुढे होते ......